بــر مــــا رقــــــم خــطا پـرستـی همه هست

بدنامی و عشق و شور و مستی همه هست  

ای دوسـت چـــــو  از  میـــانـه مقصـود تـوئـی

جای گله نیست چون تـو هستی همه هست 

 مولوی

بیرون ز جهان و جان یکی دایه‌ی ماست

دانستن او نـه درخـور پـایــــــه‌ی ماست 

 در معـــرفتش همیـن قـــدر دانــــــــــم

مـا ســـایه اوئیــم و جهان سایه ماست  

مولوی

در دایــــــره‌ی وجــود موجـود علیست

اندر دو جهان مقصد و مقصود علیست  

گر خــانه‌ی اعتقــــاد ویـــــران نشدی

من فاش بگفتمی که معبــود علیست

مولوی

دلتنگـم و دیــدار تــو درمـان من است

بی رنگ رخت زمــانه زندان من است

بـر هیــچ دلی مبـاد و بــر هیــچ تنـی

آنچ از غم هجران تو بر جان من است 

مولوی

تا از تــو جــدا شده ست آغوش مــرا

از گـریه کسی ندیــده خــاموش مــرا

در جـــان و دل و دیـده فراموش نه ای

از بهــــــر خـــــدا مکن فراموش مــرا  

مولوی

انـدر دل بـی وفــا غــم و مـاتـــم باد

آن را که وفــا نیست ز عالــم کم باد

دیـدی که مـرا هیـچ کسـی یاد نکرد

جــز غـم که هــزار آفـرین بر غـم باد 

مولوی